بچه که بودیم دل درد ها را به یک زبان ناله میکردیم ، همه میفهمیدند

بزرگ که شدیم درد دل ها را به صد زبان میگوئیم ، کسی نمیفهمد . . .

.

.

.

خدا آنروز که دنیا را نهاده / به هرکس هرچه لایق بوده داده

به بلبل ناله مستانه داده / به طاووس جعبه شاهانه داده

به جغد هم در خرابه لانه داده / به شیر هم قدرت مردانه داده

به من هم نازنینی مثل تو داده

.

.

.

عاشقی چیزی برای هدیه نیست / طرح دریا و غروب و گریه نیست

عاشقی یک کلبه ی ویرانه نیست / صحبت از شمع و گل و پروانه نیست

عاشقی تنهای تنها یک تب است / بی تو مردن در سکوت یک شب است . . .

.

.

.

عهد کن یارم بمانی تا قیامت ای رها

اولین و آخرین عشقم بمانی با وفا

کلبه ای با هم بسازیم با ستونی استوار

گر کنارم تو نباشی ، بی قرارم بیقرار

...به ادامه مطلب مراجعه کنید...

یکی بود، یکی نبود. زیر گنبد کبود، جوانی به درختی تکیه داده بود و مثل ابر بهاری گریه می کرد. گاهی که از گریه کردن خسته می شد، به نقطه ای خیره می ماند، بعد آهی می کشید و شروع به اشک ریختن می کرد.

همان جور که جوان مشغول آه کشیدن و اشک ریختن بود، ناگهان آسمان ابری شد و صدای رعد و برق شدیدی از ابرها برخاست و روی زمین گرد و خاک شد. جوان به خیال این که می خواهد طوفان بشود، برخاست برود پی کارش که ناگهان دختری را در مقابل خود دید

...بقیه داستان را در ادامه مطلب بخوانید...

یك روز آموزگار از دانش آموزانی كه در كلاس بودند پرسید:آیا می توانید راهی غیر تكراری برای بیان عشق،بیان كنید؟برخی از دانش آموزان گفتند با "بخشیدن "عشقشان را معنا می كنند.برخی "دادن گل و هدیه" و "حرف های دلنشین"را راه بیان عشق عنوان كردند.شماری دیگر هم گفتند "با هم بودن در تحمل رنجها و لذت بردن از خوشبختی "را راه بیان عشق می دانند.

در آن بین پسری برخاست و پیش از اینكه شیوه ی دلخواه خود را برای ابراز عشق بیان كند،داستان كوتاهی تعریف كرد:یك روز زن و شوهر جوانی كه هر دو زیست شناس بودند طبق معمول برای تحقیق به جنگل رفتند.آنان وقتی به بالای تپه رسیدند در جا میخكوب شدند.

یك قلاده ببر بزرگ،جلوی زن و شوهر ایستاده و به آنان خیره شده بود.شوهر ،تفنگ شكاری به همراه نداشت و دیگر راهی برای فرار نبود.

...بقیه داستان را در ادامه مطلب بخوانید...